Media społecznościowe a własna tożsamość

Media społecznościowe, a właściwie to konta zakładane na nich, w teorii służą po to, by 

ludzie, którzy nic o nas nie wiedzą, mogli poznać chociaż w małym stopniu naszą osobę, 

mogli dowiedzieć się podstawowych informacji o nas, między innymi o naszym wyglądzie, 

zainteresowaniach czy też trybie życia, jaki prowadzimy. Niestety. To tylko w teorii. 

Prawda jest nieco inna. Większość społeczeństwa, a w szczególności jego damska część, 

znacznie nagina prawdę, a wręcz dopuszcza się kłamstwa i zamieszczania 

nieprawdziwych, fałszywych informacji na swój temat.                                                      

Dobrym pytaniem jest, dlaczego to właśnie płeć piękna kojarzy się z mediami 

społecznościowymi? No cóż… Odpowiedzią są stereotypy, a dokładnie te, które dotyczą 

kobiet i tego, jakie powinny być, jak się zachowywać i przede wszystkim, jak wyglądać. 

Zarówno wszelkiego rodzaju czasopisma modowe, jak i wspomniane przeze mnie 

wcześniej media, wykreowały wizerunek kobiety doskonałej. Wysoka, szczupła, bez 

skaz na ciele… Tak powinna wyglądać idealna kobieta. Każda, która chociaż trochę 

odbiega swoim wyglądem od tego szablonu, jest postrzegana jako ,,gorsza”. Stąd 

większość dziewczyn, szczególnie te młode (nastolatki), zamieszcza na różnego typu 

portalach społecznościowych nieprawdziwe informacje o sobie i zdjęcia. Tworzą tym 

samym iluzoryczny obraz siebie. Kreują swoją osobę na taką, jaką chciałyby być; 

,,udoskonalają” własny wizerunek i wprowadzają poprawki tylko po to, by być 

zaakceptowanym wśród swoich rówieśników, po prostu w społeczeństwie. Dziewczyny, 

bo to o nich mowa, boją się pokazać swoje prawdziwe piękno; boją się pokazać, jakie 

są naprawdę. W mediach takich jak np. Instagram czy też Facebook udostępniają i 

pokazują to, co chcą, aby inni o nich wiedzieli. Nie chcą pokazywać tego, z czym się 

utożsamiają, nie pokazują swojego prawdziwego wnętrza. Wynika to z lęku przed 

brakiem akceptacji ze strony środowiska, rówieśników.                                                                                                                                    

Media społecznościowe są też pewnego rodzaju więzieniem. Bardzo łatwo wpaść 

w uzależnienie od nich. Spędzamy przerażające ilości czasu na przeglądaniu stron 

Internetu i sprawdzaniu, co robią nasi znajomi albo celebryci. Ciekawi nas, co robi dana 

osoba w określonym czasie.  Uzależniamy się w ten sposób od życia cudzym życiem, 

tracąc przy okazji swoje. Na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że potrafiłam nic nie 

robić cały dzień, tylko siedzieć w zamkniętym pokoju i godzinami wpatrywać się w 

ekran tabletu czy telefonu, sprawdzając, co słychać nowego, ciekawego u znanych gwiazd 

albo też moich znajomych. ,,Zarywałam” noce przez oglądanie setki razy tablicy na 

Instagramie albo czytanie forów plotkarskich.  Miałam przez to znacznie gorsze wyniki 

w nauce. Tak jak wiele dziewczyn m in. bardzo mocno retuszowałam swoje zdjęcia. 

Poprawiałam to, co mnie samej w sobie nie pasowało. Kreowałam swój wyidealizowany 

wizerunek. Tworzyłam iluzję. Wszystko to było jednym wielkim, błędnym kołem. Byłam 

niczym więzień wirtualnego świata, a telefon był przykuty do mojej ręki. Na szczęście 

otaczają mnie ludzie, dzięki którym udało mi się z tego więzienia wyjść. Pokazali mi, jak 

po pierwsze przestać się przejmować opinią innych, a po drugie, jak nie bać się wyrażać 

siebie. Dzięki nim wreszcie jestem wolna i przede wszystkim szczęśliwa. W końcu zaczęłam

 pokazywać swoje prawdziwe oblicze, a nie to zakłamane; pokazuję, z czym się 

utożsamiam naprawdę. 

 Paula Neckar

Zakątek kultury- Święto Wisterii

Japonia jest znana jako kraj kwitnącej wiśni. Jednak w tym kraju kwitnie jeszcze 
wiele innych pięknych kwiatów, które mają swoje festiwale. 

Jednym z nich jest Festiwal Wisterii (roślina ta znana jest u nas pod nazwą glicynia 
albo słodlin). Jej kwiaty występują w kolorach: białym, różowym i fioletowym. 
Uprawia się ją jako pnącza i traktuje jako roślinę ozdobną. Występuje w Japonii, 
Korei i Chinach. Największy w Japonii festiwal wisterii odbywa się w Ashikaga 
Flower Park, w prefekturze Tochigi. W tej miejscowości możemy podziwiać  ponad 
350 drzew wielkiej wisterii, a wśród nich długi na 80 metrów tunel złożony z białych 
kwiatów o słodkim, przyjemnym zapachu. Oprócz tego w parku znajduje się duże 
drzewo, mające ponad 100 lat, które z wyglądu przypomina olbrzymi parasol 
złożony z niebiesko-fioletowych kwiatów. W tym roku festiwal odbywa się od 15 
kwietnia do 21 maja.

Aleksandra Żukowska-Konopka kl. 1gc

Jak w trakcie pandemii radzi sobie Pani Profesor Katarzyna Kumoch?

 

Patrycja: Mam przyjemność porozmawiać z Panią Profesor Katarzyną Kumoch, 
nauczycielką matematyki od 28 lat. Niestety, borykamy się od kilku tygodni z bardzo 
trudną sytuacją wywołaną przez koronawirusa. Jak Pani Profesor radzi sobie w 
ostatnim czasie? 

Pani Profesor: Tak jak wszystkim, jest mi bardzo ciężko. Wszyscy, którzy pracują 
w formie home office, myślę, że kształt dnia mają zbliżony. Rano praca, później 
obowiązki domowe i znowu praca, bo trzeba się przygotować do kolejnego dnia. 
Dla mnie osobiście najgorszą rzeczą jest brak aktywności fizycznej, ponieważ 
jestem osobą bardzo energiczną i w wielu takich aktywnościach sportowych w 
normalnym czasie brałam udział. Jednak konieczność pozostania w domu i
 w najbliższym jego otoczeniu jest rzeczą bardzo dla mnie trudną. 

Patrycja: Jakie Pani Profesor uprawia sporty?

Pani Profesor: Gram w siatkówkę, chodzę na basen i zajęcia fitness. 

Patrycja: Jak teraz wygląda Pani Profesor aktywność fizyczna?

Pani Profesor: Bardzo ciężko jest mi się zdyscyplinować i narzucić sobie rygor 
taki, w którym umawiam się sama ze sobą o 19:00, jestem ponownie z laptopem 
face to face i korzystając z pomocy różnych filmików, zajmuję się ćwiczeniami.
Niestety, z tą samodyscypliną w domu jest ciężko. Jak człowiek ma w normalnym 
czasie rozplanowany tydzień, wszystkie godziny odnotowane, karnety 
powykupowane, jest znacznie łatwiej się zmobilizować. 

Patrycja: Jakie Pani Profesor dałaby rady czy wskazówki swoim uczniom 
w czasie kwarantanny?

Pani Profesor: Samodyscyplina, której powinniście podlegać w godzinach 
przedpołudniowych. W tej chwili bycie w pracy uczniów i nauczycieli to 
spotkanie przed komputerem. Na pewno gorzej się pracuje ze względu na 
brak interakcji. Myślę, że ten okres warto wykorzystać na nauczenie się,
jak samemu należy się uczyć.

Patrycja: Jak wygląda taka nauka online od strony nauczyciela?

Pani Profesor: Wiadomo, rano prowadzimy lekcje video. Mam wyłączoną 
kamerkę, ponieważ jej włączenie osłabia jakość przekazu. Bazujemy na tym, 
że słyszycie mój głos i widzicie to, co dzieje się na tablicy. Oczywiście, z 
większymi czy mniejszymi przerwami, ponieważ mamy pewne ograniczenia
 sprzętowe. Poza tym nie jesteśmy przygotowani do pracy online na taką skalę. 
W tej chwili ja razem z wami uczę się takiej pracy. Dlatego zdecydowanie więcej 
czasu muszę poświęcić na przygotowanie się do zajęć niż w czasach standardowych. 
Na pewno bardzo mi brakuje manualnego sprawdzania waszej pracy. Kartkówki, 
oczywiście, piszemy, ale są pisane w wersji elektronicznej. 

Patrycja: Czy widzi Pani Profesor jednak jakieś zalety zaistniałej sytuacji?

Pani Profesor: W każdej sytuacji musimy dopatrywać się zalet. W moim odczuciu - i 
myślę, że nie tylko w moim - świat zwolnił. Zobaczymy, jakie będą tego skutki. 
Zdecydowanie jest więcej czasu na rozmowy z rodziną, pobycie ze sobą i na 
zastanowienie się, co w życiu jest naprawdę istotne. Czyli rozmowy i wolniejsze t
empo można uznać za zalety tej sytuacji.

Patrycja: Czego się Pani Profesor najbardziej obawia w trudnym czasie pandemii?

Pani Profesor: Na pewno boję się o zdrowie własne i swoich najbliższych.
Możliwość bycia ze swoimi najbliższymi w tym czasie jest wartością dodaną. 
Możemy spokojnie obserwować, jakie jest ich samopoczucie. Myślę, że gdy tych 
najbliższych mamy w pewnym oddaleniu i nie możemy się z nimi fizycznie 
kontaktować, wtedy sytuacja jest bardzo stresująca. 

Patrycja: Dziękuję za wyczerpującą rozmowę i poświęcony czas.

Rozmowę poprowadziła Patrycja Nowakowska 1pc

A komiksów ni widu

Rynek komiksów to rynek...specyficzny. Jest to spowodowane specyfiką osób, 
dla których istnieje. Jest to rynek rozrywkowy, lecz nie opiera swojego istnienia o 
Internet, więc w obecnym trudnym okresie przeżywa on najtrudniejsze chwile od 
lat 90., w których doszło do wielkiej zapaści na rynku komiksów. Wtedy to 
kolekcjonerzy zaczęli masowo kupować pierwsze (ale nie tylko) wydania 
określonych serii, widząc, jakie ceny osiągały wtedy komiksy sprzed 30 lat i licząc 
na łatwy zysk w przyszłości. Niestety, w wyniku dużego popytu wydawnictwa 
wielokrotnie dodrukowywały poszczególne zeszyty (które w USA są znacznie 
popularniejsze od albumów popularnych w Europie). To sprawiło, że na rynku 
pojawiło się za dużo komiksów i dramatycznie spadły ich ceny, co doprowadziło do 
zamknięcia dwóch trzecich sklepów dedykowanych komiksom. Był to silny cios w 
dystrybucję fizycznych kopii  komiksów.

Diamond

Diamond Comics Distribution to firma zajmująca się dystrybucją komiksów w 
Stanach i na świecie. Firma ma niemalże monopol na sprzedaż komiksów w Stanach 
(niemalże, bo teoretycznie istnieją inne firmy tego typu, lecz nie mają one dużego 
znaczenia na rynku). Posiada umowy na wyłączność z wszystkimi większymi 
wydawnictwami wydającymi komiksy. Jednak sposób prowadzenia biznesu przez 
Diamond może budzić pewne wątpliwości. Firma przyjmuje zamówienia od sklepów
komiksowych często na kilka miesięcy przed wydaniem numeru. Gdy numer wyjdzie, 
właściciele płacą za komiksy (które nie podlegają zwrotom), aby móc je potem 
sprzedawać. Powoduje to, że po pierwsze całe ryzyko finansowe spoczywa nie na 
wielkiej korporacji, a na właścicielach małych sklepików dedykowanych komiksom, po 
drugie sklepiki zamykają się w szybkim tempie (w ciągu ostatnich lat ich ilość zmniejszyła 
się o 75%!!!), po trzecie osobom, które nie są jeszcze znanymi autorami, trudno sprzedać 
swoje dzieła, ponieważ właściciele sklepów nie chcą podejmować ryzyka. To wszystko 
sprawia, że Diamond utrudnia pracę wielu ludzi w łańcuchu scenarzysta-klient. Tak 
sytuacja na rynku wyglądała przez ostatnie lata, lecz teraz się pogorszyła.

Pandemia

23 Marca Diamond ogłosił, że z powodu pandemii nie mogą dalej dystrybuować kolejnych 
numerów. To sprawiło, że nagle, z dnia na dzień, sklepiki poświęcone komiksom straciły 
źródło utrzymania, ponieważ nie mogą sprzedawać najnowszych wydań trwających serii. 
Marvel ma jeszcze inny sposób dystrybucji komiksów - cyfrowy. Jednak w momencie, w 
którym fani są pozbawieni dostępu do przygód swoich ulubionych bohaterów, odwrócą się 
zupełnie od kupna fizycznych kopii komiksów, co oznacza liczne bankructwa sklepików. W 
związku z tym ich właściciele zaprotestowali, a zarówno Marvel, DC i inne duże wydawnictwa 
były zmuszone przerwać wydawanie nowych numerów. Od kilku tygodni z powodu zamknięcia 
się Diamonda, cały rynek stoi w jednym miejscu. Żadne nowe komiksy nie są wydawane od 
połowy marca, sklepy nie mają źródła utrzymania. W dodatku Marvel zwolnił aż 30% swoich 
scenarzystów pracujących w domach. Wprawdzie zapłacili im za materiał wyprodukowany do 
czasu zwolnienia, lecz mimo wszystko wielu freelancerów zatrudnianych przez Marvel Comics 
w szczególnie trudny czas pandemii straciła jedyne źródło utrzymania. Źródło, jak się wydawało, 
pewne, ponieważ Marvel jest jedną z filii Disneya - największej organizacji zajmującej się 
rozrywką  na świecie. 

Przyszłość

Nie wiadomo, oczywiście, jak potoczy się sytuacja na rynku komiksów. Już teraz nie jest dobrze.
 Wiele ludzi straciło pracę, wiele żródło dochodu, wydawnictwa mają związane ręce z powodu 
zamknięcia Diamond Comics Distribution, a fani zostali pozostawieni bez swojej ulubionej 
rozrywki. Już teraz można podejrzewać, że wiele sklepików nie wytrzyma tak długiego przestoju 
w sprzedaży komiksów. Sam Diamond może nie wytrzymać tak długiego przestoju w pracy. 
Prawdopodobnie pandemia przyspieszy trend przechodzenia na cyfrową dystrybucję nowych 
zeszytów. Jedno jest pewne, rynek komiksów się skurczy, nie wiadomo jak mocno (ale pewnie 
mocno). Pozostaje jednak jedno najważniejsze pytanie: czyim kosztem ten rynek się skurczy: 
dużej korporacji dyktującej warunki dla całego rynku dystrybucji fizycznej czy kosztem zwykłych, 
małych sklepikarzy oddanych swoim pasjom, które przekuli w swoją pracę.

Kacper Amernik

Całość materiału pochodzi z 251 odcinku podcastu ,,Myszmasz”. Serdecznie zapraszam do 
wysłuchania całego materiału w serwisie YouTubena kanale Podsłuchane.pl , Spotify oraz 
na stronie Podsłuchane.Pl.

Zakątek Kultury- Święto Kolorów

Święto Holi - znane jest także jako Festiwal Kolorów - zwiastuje koniec zimy i zapowiada nadejście
długo oczekiwanego czasu obfitości, czyli sezonu wiosennego. To święto obchodzi się przede
wszystkim w Indiach, Nepalu i innych regionach świata, głównie wśród Hindusów lub osób
pochodzenia indyjskiego. Obchodzone jest zazwyczaj w miesiącu phalguna, dzień po marcowej
pełni księżyca. Ze świętem związanych jest wiele legend, które miały bezpośredni wpływ na
współczesną formę obrzędów.
Zacznijmy od nazwy święta, która pochodzi od imienia siostry króla demonów Hiranyakashipu -
Holiki Dahan. Do ważnych akcentów poprzedzających obchody Holi należy palenie Holika –
ogniska, które symbolizuje zwycięstwo dobra nad złem. Zgromadzeni tańczą i śpiewają wokół
płomieni, obchodząc je przy tym trzykrotnie. Główne obchody święta rozpoczynają się następnego
dnia rano. Najpierw odgrywa się pościg, którego uczestnicy obrzucają się kolorowym proszkiem i
oblewają wodą.
W dniu święta kolorów, wszyscy od samego rana składają sobie życzenia i malują kolorowe kropki
na czole. Giną one jednak bardzo szybko pod kolejnymi warstwami kolorowego proszku.

Aleksandra Żukowska-Konopka kl.1gc

Zebra

źródło: Bimbla.pl

Biały to konik
czy czarny może?
Kto z was odgadnie?
Kto mi pomoże?
Czy biały w czarne,
czy czarne w białe?
Czy czarno-białe
są jego małe?
Do dziś zagadką
wielką jest w świecie,
białe czy czarne,
może wy wiecie?
A na to Zebra,
dla niej oklaski
- “po co się głowić,
ja jestem w paski!”

Oliwia Żuk

Korzenie

Kiedy nadchodziły moje ostatnie dni na Ziemi, nie wiedziałam, co mogę zrobić po raz ostatni. Większość osób zazwyczaj spełniało swoje wielkie marzenia, skakało ze spachronu, jadło robaki lub też podróżowało na drugi koniec świata, a ja… Ja po prostu chciałam wtulić się w jego ramiona i w jego objęciach złapać ten ostatni oddech. Nie przemyślałam jednak tego, że on może umrzeć wcześniej. Był młodszy… Co prawda kilka dni, ale wciąż nie myślałam, że może odejść wcześniej. Po tym zdarzeniu nie chciałam już być sama. Czekałam na śmierć wręcz z upragnieniem. I pewnego dnia ku mojemu zdziwieniu zapukała ona do mojego domu, delikatnie się uśmiechnęła i zabrała mnie do drugiego świata, w którym trwała nieznośna cisza. Byłam wówczas jakby w stanie uśpienia - nie oddychałam, nie poruszałam się, nawet nie myślałam. Aż w końcu ktoś obudził mnie z mojego wiecznego snu krzykiem. Był to wręcz wrzask przenikający do najczulszego serca człowieka, powodujący w sercu lęk, strach. Odwróciłam się i dopiero wtedy zauważyłam, że spoczywam głęboko w ziemi. Nie brakowało mi jednak powietrza, tak jakby tlen nie był już dla mnie istotny do przeżycia. Nie rozumiałam tego zbytnio. Obok mnie nie było jednak nikogo. Nie słyszałam nawet żadnego głosu. Trwała tylko cisza, która w takiej chwili była nieznośna. Nie rozumiałam więc, skąd pojawił się ten krzyk. Może on był tylko w mojej głowie? Postanowiłam pójść dalej. Szłam więc prosto przed siebie dłuższą chwilę, nie bacząc na to, co się wydarzy. Na razie była tylko ziemia, osadzona w formie ścian i podłoża, jakby mieszkanie z wieloma korytarzami prowadzącymi do mrocznej tajemnicy życia pośmiertnego. Co kilka metrów pojawiała się pochodnia, oświetlając cały posępny tunel, który przechodziłam. Mimo tego wciąż nie było żadnych oznak życia, żadnych śladów obuwia, czyjegoś rysunku, kartki… Może to tylko sen? – pomyślałam – Może niedługo pojawi się to obiecane światełko w tunelu? Było jednak na odwrót…

Minęłam kilka metrów, gdy nastała zupełna ciemność. Zabrakło światła. Teren zdawał się być niebezpieczny. Musiałam jednak dojść dalej. Coś kazało mi pchnąć siebie do przodu i iść, nie bacząc na przeszkody i to, co może mnie spotkać. Wyjęłam ostatnią widzianą przeze mnie pochodnię i ruszyłam w dalszą część korytarza. Zrobiłam kilka powolnych kroków naprzód, kiedy przestrzeń dookoła mnie rozszerzyła się, a w niej uwidoczniło się kilka splątanych ze sobą gałęzi, tworzących razem korzenie. Podtrzymywały wielki pień, który unosił się ku górze, dając początek życia drzewu. To, o ile się nie mylę, było sosną. Obok stał pień koloru kości słoniowej, a następnie taki, który rodził jabłka i gruszki. Wszystkie ułożone chronologicznie. Nie rozumiałam jednak, dlaczego są w tym miejscu położone i w jakim celu ja tutaj właściwie jestem? Pnące się drzewa zapierały dech w piersi. Wyglądały niczym rzeźby Michała Anioła, w których zawarty jest najmniejszy detal. Przypatrywałam się każdemu przez dłuższą chwilę, aż zauważyłam jedną, niezwykłą rzecz. Pod spodem spoczywała bowiem wykuta na kształt zrośniętych korzeni tabliczka, na której wygrawerowano dwa nazwiska: E. Kostrubers oraz M. Kostrubers. Inne dęby, sosny, brzozy czy topole posiadały podobne: S. Tracers i P. Braceles; O. Polanes z F. Krasenko. A co najważniejsze, wszystkie miały zaznaczony obok siebie znak nieskończoności. Nie rozumiałam, dlaczego tak się stało. Co to właściwie oznaczało? Czy to drzewo należało do kogoś z tych osób, czy też był to zwykły przypadek? Trudno było mi jednak wierzyć w zrządzenie losu, które już od dawien dawna nauczyło mnie, że wszystko ma swoje przeznaczenie. Nie byłam jednak w stanie zrozumieć, gdzie tak naprawdę jestem? Na ziemi ludzie mówią o niebie i piekle, a ja tymczasem utkwiłam w głębi gleby, w której nie ma nikogo prócz podpisanych drzew. Usiadłam na skraju tunelu, kontemplując w ciszy moją własną śmierć. Zdałam sobie wtedy sprawę, że to miejsce może być tym ostatecznym, że może tutaj spędzę wieczność, w ciszy, bez głosu otuchy i wsparcia, bez dotyku, gestu, słowa, bez obecności jednego człowieka w drugim. Łza delikatnie spłynęła mi po policzku. Czułam się, jakbym mogła zalać cały ten tunel osowiałymi kroplami łkania, tworząc ponure morze. Myślałam o tym, gdzie spoczywa Melek, za którym tak bardzo tęskniłam. Byłam pewna, że położą nas obok siebie. Jego jednak brakowało, a kiedy jego nie było we mnie, mój kawałek duszy stawał się tylko rozerwaną częścią, gdyż tylko razem tworzyliśmy spójne wnętrze. Szukałam go więc uporczywie pomiędzy korzeniami drzew, a także między tabliczkami. Jego tam jednak nie było i nic nie wskazywało na to, aby miał się pojawić. 

Pewnego dnia, kiedy już usnęłam, on przyszedł sam. Położył się tuż obok mnie, przytulając mnie tak czule jak nigdy dotąd. Obudził mnie tym, a mimo to w ogóle nie miałam mu tego za złe. Spojrzał się na mnie radosnym wzrokiem i powiedział:

— Czekałem na ciebie… Wiem, że dotarłem trochę późno, jednak o nic się już nie martw. Teraz możemy odejść w spokoju.

— Dokąd? – zapytałam zaskoczona, myśląc, że już dawno odeszliśmy.

— Nie żartuj sobie… – zaśmiał się radośnie, a następnie usnął w moich objęciach, a ja wraz z nim. 

W nocy widziałam, jak moje ciało nabiera innych kształtów. Czułam ból, jednak był on łagodny. W zupełności mi nie przeszkadzał. I tak, powoli, moje ręce stawały się coraz chudsze, aż w końcu zamieniły się w suche gałązki drzewa. Podobnie było i z nogami, które łącząc się ze sobą, stworzyły system korzeni. Spojrzałam na ciało Melka, które niemrawo splatało się z moim. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, co się z nami dzieje, dopóki nie zauważyłam tabliczki obok nas: M. i L. Scroothy. Wtedy wszystko stało się jasne. Nasze ciała stworzyły jeden wielki pień, który przebijając się przez ziemię, dał początek życia jabłoni kwitnącej już we wczesnym maju.

Od tamtej pory spoglądam na świat dwojgiem oczu, dwojgiem uszu, widząc cały wszechświat nade mną podwójnie, w różnych odcieniach i barwach. Najpiękniejsze jest jednak to, że wraz z Melkiem patrzymy dziś na życie wzrokiem miłości. 

Natalia Grudzień 1gc